Mayıs sonuydu... Yaşadığımız çevre şişli-beyoğlu-beşiktaş... Yaşayamamaya başladık... Tepkilendik!!! Tepildik!!! Anlatamazdım Özgür'ü onlara... Ne işi vardı çocuğun dediler bile 14 yaşında yoğunbakımdan hala çıkamayan Berkin'e... Özgür'üme acırlar mıydı ki????
Kaçırdım çocukları mecburen... Haziran ortalarıydı direniş ofisin kapısına kadar gelip dayanmıştı... Ve benim en büyük korkum biber gazına maruz kalmış Özgür'dü...
Yapamadım kalamadım!!!
Anlatmak istediğim o çocuklar bizim çocuklarımız... Ali İsmail, Ethem, Mehmet, Abdullah, İrfan... Özgür'üm gibi... Yaşım yeter mi bilmem ama kardeşlerim en azından.....
Benim kardeşim de Epilepsi hastasıydı... Hepi topu dört yaş aramız var ben büyüğüm... Onun da onlarca nöbetine ŞAHİT! olmak zorunda kaldım ki, bu gidiş-gelişler bile çok acıtıyor... İşte o yüzden en çok #kardeşimsinaliismail ... Ona yapılanın gerçekten hesabı verilemeyecek ne bu dünyada ne de "öbür dünyalarında" onların!!!
Ben daha yazacağım... Ama Özgür'e dönmem gerek... O yüzden yeni bir başlık açmalıyım... Yine.... Yeni... Yeniden... Özgür'ün yolculuğuna geri dönmeliyim.... Özgürce yaşamak'a geri dönmeliyim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder