Bir yorum aldım bugün "IŞIĞI TUTMAK" rumuzlu birinden... "ÖZGÜR'CE YAŞAMAK" "IŞIĞI TUTMAK" muhtemelen çocuğunun adı Işık... Ne kadar benzer öyküler, isimleri gibi... Cevaplamak istedim yapamadım, bloguna baktım biraz, benden çok ustalaşmış blog konusunda, etiketlemeleri var mesela... Biçimleri farklı olsa da öyküler aynı, hastalık farklı olsa da hissettirdikleri çok benzer, yaşanmışlıklar farklı olsa da gelecek kaygısı aynı, mücadelede geçirilen zaman farklı olsa da yıkımlar, yıkılanlar benzer...
Mutlu olmalı mıyım yalnız olmadığıma???
Biliyoruz ki neren acıyorsa canım oradadır, biliyoruz ki korkular aynı, sevinçler de, biliyoruz ki bu mücadele biz son nefesimizi verene kadar sürecek, biliyoruz ki asla 'benden sonra tufan' diyemeyeceğiz anne olarak...
Makyaj yapmadığından, aynaya bakmadığından bahsetmiş bir yerde, biliyoruz ki vazgeçişler de hep aynı...
Yaptığı resimlerin güzelliğinden bahsetmiş bir yerde de, biliyoruz ki asla yapması gerekenleri değil yapabildikleriyle mutlu olmayı öğrenmeliyiz ve asla kıyas kabul etmeyen bu çocukları oldukları gibi bağrımıza basmalıyız. Hasta olmasaydı olabileceği insanı değil, şartlarının el verdiği en mükemmel insanı düşünüp, ona göre hazırlamalıyız koşullarını...
Yalnız değilmişim, ama yalnız mışım bir o kadar da şartların, koşulların ittiği yerde...
1 yorum:
Yalniz degilsin, yalniz degiliz... hep diyorum zaten: yasananlar farkli ama hissedilenler dunyanin neresinde olursak olalim hep ayni. Dunyanin dort bir yanindan yarali annelerin kitaplarini, bloglarini, makalelerini okuyorum. Baslangiclar, surecler, sonuclar hep birbirinden farkli. Ama kalpte duyulan aci, umut, kabullenme, kabullenmeme, cirpinma, daha iyisi daha guzeli icin cirpinma ve basarma... hep ayni hep ayni. Olabileceginin en iyisi olacak cocuklarimiz, girdikleri kuyuda kalmayacaklar, cikaricaz onlari, biz onlarin dunyasini taniyacagiz, onlar bizim. Umutluyum, cok umutluyum. Beni de ayakta tutan bu zaten.
Yorum Gönder